pierwszych latach powojennych zgromadzenie reaktywowało wiele zlikwidowanych przez okupanta placówek i zakładało nowe. Po repatriacji ze Wschodu siostry podjęły pracę także na Śląsku, Ziemi Lubuskiej i Pomorzu Zachodnim.
Wkrótce jednak „Władza Ludowa” zakwestionowała obecność osób zakonnych w instytucjach państwowych. Najpierw, bo od 1949 r. siostry były usuwane ze szkół, państwowych przedszkoli i mieszkań na terenie szpitali. Dzięki przychylnej postawie lekarzy, którzy doceniali fachowe umiejętności pielęgniarskie sióstr oraz ich pozytywny wpływ na chorych, pomimo znacznych trudności, nie wszystkie zostały zwolnione z pracy w szpitalach. Nieco później, bo w latach 1961 - 1963 odebrano zgromadzeniu domy dziecka oraz przedszkola, pozostawiając jedynie domy opieki dla osób w podeszłym wieku, zakłady dla dzieci specjalnej troski i dom dziecka fundacji Ojca Św. Piusa XI w Chotomowie. Ze 174 ochronek istniejących w 1947 roku, udało się przez cały okres PRL ocalić zaledwie 20, które funkcjonowały pod nazwą „przechowalni dzieci” lub „punktów katechetycznych”. W latach reżimu komunistycznego zgromadzenie doświadczyło także różnych szykan ze strony struktur administracji państwowej: konfiskaty mienia, zamykania domów zakonnych, eksmisji z zajmowanych pomieszczeń, grzywien i przesłuchań, jedna z sióstr była nawet przez kilka miesięcy aresztowana. Wówczas zgromadzenie także kontynuowało swoją działalność. Kapłani i mieszkańcy miejscowości, w których odbierano siostrom prowadzone dzieła, nie chcieli dopuścić do likwidacji placówek. Wszędzie, gdzie było to możliwe, proponowali im rozszerzenie zakresu wykonywanych prac parafialnych oraz charytatywnych. Po usunięciu nauki religii ze szkół, szczególne znaczenie miał udział sióstr w katechizacji prowadzonej w przykościelnych punktach. Katechizacja – i zajęcia grup oazowych, scholi, itp. - stała się głównym obszarem pracy apostolskiej, była także przeciwdziałaniem ateizacji dzieci, młodzieży i ich rodziców. O tym, że taka posługa odpowiadała aktualnym potrzebom może świadczyć fakt, że w tych latach powstało wiele placówek na terenie nowych ośrodków duszpasterskich. Siostry organizowały także rekolekcje, dni skupienia oraz różne formy „wakacji z Bogiem” dla dzieci i młodzieży.
Przemiany, jakie dokonały się w Polsce po 1980 roku, a szczególnie po 1989, umożliwiły siostrom służebniczkom ponowne objęcie opieką dzieci w przedszkolach i własnych ochronkach, a miejscem pracy sióstr katechetek ponownie stały się szkoły i państwowe przedszkola. Znów zostały zatrudnione w szpitalach.
Podczas pobytu w Polsce w 1999 roku Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował założyciela służebniczek Edmunda Bojanowskiego oraz - w gronie 108 Męczenników II wojny światowej - służebniczkę starowiejską s. Katarzynę Celestynę Faron (1913 – 1944), która poniosła śmierć męczeńską w Auschwitz. Aktualnie trwają kolejne procesy beatyfikacyjne sług Bożych: s. Leonii Marii Nastał (1903–1940) oraz sióstr, włączonych w proces II grupy Męczenników II wojny światowej - s. Franciszki Romualdy Grzanki (ur. 1901 – +1941 w Nonnenlager Schmückert) i s. Joanny Hiacynty Luli (ur. 1915 – +1943 w Auschwitz).
Obecnie 1250 sióstr pracuje w 230 domach - w kraju i za granicą (w Polsce na 167 placówkach - 4 prowincje: przemyska, krakowska, tarnowska i łódzka; pozostałe siostry za granicą: na 10 placówkach na Ukrainie, 3 w Mołdawii, 4 w Rosji [Moskwa i 3 domy na Syberii]; 4 w Europie Zachodniej, 6 w USA, 1 na Jamajce, 1 na Filipinach oraz na 34 placówkach misyjnych w Afryce: 25 w Zambii, 4 w RPA, 3 w Malawi i 2 w Tanzanii).
