Jak już wcześniej wspomniano, jeszcze za życia założyciela, bł. Edmunda Bojanowskiego siostry służebniczki, nazwane potocznie „starowiejskimi” (od miejscowości Stara Wieś), podjęły pracę na terenach leżących poza granicami poszczególnych zaborów. Najwcześniej, bo 30.11.1861 r. została założona pierwsza ochronka w Galicji – we wsi Podzwierzyniec koło Łańcuta. Wkrótce po otwarciu placówki, zaczęły zgłaszać się kandydatki do życia zakonnego w nowym zgromadzeniu. Dlatego 12.09.1862 roku także w Galicji został otwarty nowicjat. Dnia 2.10.1863 roku przeniesiono nowicjat z Podzwierzyńca, do Starej Wsi koło Brzozowa, w diecezji przemyskiej. Szybko powstawały kolejne galicyjskie placówki: w szpitalu w Łańcucie, w Biłce Szlacheckiej, Podhorcach, Żużelu i Krasiczynie. O otwarciu każdej placówki osobiście decydował Edmund Bojanowski, a z powodu złego stanu zdrowia nie mogąc już osobiście podróżować, delegował główną przełożoną z Wielkopolski, aby uczestniczyła w uroczystościach związanych z obejmowaniem przez siostry nowych domów w Galicji.
Rozwój zgromadzenia został zakłócony przez działania władz zaborczych. Postawiono siostrom poważne zarzuty, oskarżając je o pominięcie przepisów administracyjnych obowiązujących przy otwieraniu domów zakonnych, latynizację ludności rusińskiej oraz posądzono je o prowadzenie „akcji politycznej” - kontakty z uczestnikami powstania styczniowego. Wydawało się wówczas, że działalność służebniczek w Galicji zniweczą kolejne dekrety kasacyjne: z dnia 10.08.1864 r., 3.07.1865r. i 1.11.1865 r. Początkowo wszystkie starania o anulowanie rządowych dekretów podejmowane przez hrabiego Alfreda Potockiego, innych przedstawicieli ziemiaństwa oraz biskupa przemyskiego Antoniego Józefa Manastyrskiego, którego opiece – na prośbę E. Bojanowskiego – powierzył Zgromadzenie w Galicji abp Leon Przyłuski, pozostawały bezskuteczne, gdyż rząd domagał się zadeklarowania niezależności zgromadzenia od przełożonych z Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Dnia 14.09.1866 r. domy położone na terenie Galicji (w diecezji przemyskiej i archidiecezji lwowskiej) otrzymały tymczasowe prawo utrzymania istniejących placówek: w Starej Wsi, Łańcucie, Biłce Szlacheckiej i Żużelu. Jednak jego ceną było formalne zerwanie jedności z siostrami w Wielkopolsce. Rząd austriacki żądał zadeklarowania niezależności od przełożonych z Wielkiego Księstwa Poznańskiego oraz wyjazdu wszystkich sióstr pochodzących z Wielkopolski, które przebywały dotąd na galicyjskich placówkach. W tej sytuacji bł. Edmund Bojanowski swą troskę skierował na utrzymanie duchowej jedności, czego wyrazem stała się jego korespondencja prowadzona z przełożoną w Starej Wsi s. Leoną Jankiewicz i innymi siostrami. „Edmundowy zasiew” znalazł sprzyjające warunki na ówczesnej galicyjskiej ziemi, gdyż zgromadzenie dynamicznie rozwijało się, poszerzając obszar swego oddziaływania. W 1904 roku Ojciec Święty Pius X wydał dla zgromadzenia dekret pochwalny, w 1930 roku Pius XI zatwierdził je, a w 1940 r. Pius XII ostatecznie zatwierdził także jego Konstytucje.
