W 1921 r. istniały 253 placówki, w których pracowało 1085 sióstr. Wśród nowych domów największą liczbę stanowiły wtedy sierocińce dla dzieci po ofiarach wojny. Służebniczki Starowiejskie w latach 1918 – 1939 na 20 istniejących wówczas diecezji polskich, w 13 miały swoje placówki. W 1939 roku liczba sióstr w zgromadzeniu doszła do 1535 - w 332 domach. Już przed 1914 rokiem siostry prowadziły domy sierot, przy niektórych placówkach wychowywano także niewielkie grupy dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej, jednak na szerszą skalę rozwinęły tego typu działalność w latach wojny. Współpracowały wówczas z kościelnymi i społecznymi organizacjami charytatywnymi, między innymi z Sekcją Opieki nad Dziećmi Książęco-Biskupiego Komitetu, Towarzystwem Ochrony Dzieci i Młodzieży, stowarzyszeniem charytatywnym Rodzina Sieroca, Towarzystwem Szkoły Ludowej, a w okresie międzywojennym z Caritas. W niepodległej Polsce kontynuowały pracę wśród dzieci w przedszkolach, żłobkach, szkołach powszechnych, domach sierot, podczas kolonii letnich, także wśród uczennic prywatnych szkół zawodowych: w Szynwałdzie, Staniątkach i Liskowie, wśród młodzieży zamieszkałej w bursach oraz zrzeszonej w licznych organizacjach kościelnych. Do poprawy warunków życia w środowisku wiejskim i robotniczym w miastach przyczyniało się szerzenie oświaty: prowadzenie szkół powszechnych oraz podnoszenie poziomu praktycznych umiejętności na kursach gospodarczych dla kobiet. Popołudniowe spotkania dla dziewcząt i kobiet w salach ochronkowych, czyli zalecane przez bł. E. Bojanowskiego tzw. wieczornice, połączone ze wspólną modlitwą, śpiewem, urządzaniem amatorskich występów artystycznych oraz pogadankami na tematy przygotowane przez siostry, kontynuowały w ramach organizacji religijnych, przede wszystkim w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży. Niektóre siostry nauczycielki już w okresie międzywojennym otrzymały misję kanoniczną do nauczania religii w szkole, po II wojnie liczba katechetek zwiększyła się, natomiast na szerszą skalę, podobnie jak siostry z innych zgromadzeń, służebniczki zostały zaangażowane w katechizację parafialną po pozbawieniu w 1961 r. sióstr zakonnych prawa do pracy w placówkach podlegających Wydziałowi Oświaty: w szkołach, przedszkolach i domach dziecka. Z katechezą ściśle łączyło się prowadzenie formacji chrześcijańskiej dla dzieci: przed wojną była to przede wszystkim Krucjata Eucharystyczna.